lunes, 3 de diciembre de 2007

HISTORIA DE BURBIA!!!

A continuación hago una breve recopilación de la historia documentada que hemos podido encontrar sobre el pueblo de BURBIA...


BATALLA DEL RÍO BURBIA

Vermudo I o Bermudo I (fallecido c. 797), rey de Asturias (788-791). Era hijo del rey asturiano Fruela I (757-768) y sobrino del monarca Alfonso I (739-757). Fue elegido por la nobleza cortesana para suceder en el trono a Mauregato (783-788). Lo más característico de su breve reinado lo representa la lucha contra el islam. Los musulmanes, encabezados por el emir Hisam I (788-796), reiniciaron la guerra contra los cristianos y reemprendieron sus tradicionales incursiones en las tierras insumisas del norte. Durante estos enfrentamientos, las tropas cristianas sufrieron una severa derrota en la denominada batalla del río Burbia. Este importante y rotundo fracaso, que tuvo lugar en el año 791, influyó definitivamente en la decisión de Vermudo I de abandonar voluntariamente el trono asturiano. El rey abdicó la corona en favor de su sobrino Alfonso II (791-842).

En el año 791 Hisam organizó dos ejércitos. Con uno atacó el occidente del reino (Galicia) y con el otro el oriente (Álava), sembrando la destrucción. La campaña de la que más sabemos es la gallega, pues tanto una crónica cristiana (la Albeldense sólo) y las musulmanas, coinciden en que se produjo una batalla en Burbia (en la zona del Bierzo). Por lo visto, Bermudo salió al paso del ejército musulmán cuando este regresaba a Córdoba, después de haber reunido suficiente botín. La crónica Albeldense sólo menciona que se produjo una batalla, no su resultado. Las musulmanas elogian la victoria de Yusuf Ibn Bokht, el general musulmán, sobre el rey Bermudo. Fue el mayor desastre militar del reino de Asturias, tanto que debió inmediatamente producirse una crisis de poder en el corazón del reino.

TAMBIÉN UNA LEYENDA EN LOS ANCARES KE MENCIONA BURBIA EN LA BÚSKEDA DEL SANTO GRIAL.....

Trátase dunha serie de trece capítulos de vinte minutos cada un, nos que se seguen os pasos da persoa enviada por unha productora cinematográfica, co fin de localizar escenarios para unha película. O viaxeiro coñece á que será a guía encargada de lle relatar a historia do Grial do Cebreiro, motivo central da película que se pretende rodar. A medida que os dous personaxes visitan cada un dos lugares relacionados coa lenda, o cineasta imaxina as escenas que darán corpo ao seu guión. Tanto as paisaxes como a acción corresponden aos dezasete municipios da comarca de Ancares, incluíndo en cada un deles os aspectos máis destacados da súa historia, etnografía e arte. A serie trata de resaltar os aspectos máis curiosos, amenos e descoñecidos da zona ancaresa, así como a beleza da súa paisaxe e a orixinalidade do seu conxunto.
[....................]

Capítulo X Jimena Muñiz, amante do rei Alfonso VI, encóntrase soterrada no mosteiro de san Andrés en Vega de Espinareda ao que acoden os camiñantes nunha nova xornada. Na contorna deste monumental edificio está a Fonte da Vida famosa polas súas potencias sanadoras. No Alto de San Bartolo, Mª José aproveita o merecido descanso para proseguir co relato do cabaleiro e mais o seu escudeiro. O saco entregado pola xove a Galaaz parece guiar os pasos dos dous homes. Chegados a Noceda, comeza unha grande tronada que o cura tenta paliar co toque de campás, conseguíndoo ao pouco de facelas soar. Chegan ata Burbia, onde admiran os cumes do Mostallar, o Cuíña e os Dous "Hermanitos". O día seguinte a xornada comeza coa visita á Bustarga, lugar cheo de beleza e infinitas lendas.


MÁS RECIENTE:

En Burbia, desde la segunda mitad de siglo hicieron tres talas en sus robledales y con los recursos obtenidos hicieron frente a algu­nas de sus necesidades más bási­cas. La pista se hizo previamente, a partir de 1948, construida para poder sacar la madera que Renfe necesitaba para hacer las traviesas. Con los beneficios de la segunda corta se construyó una segunda centralita de luz, ya que la primera, de presión, no funcionaba en el verano (lo que sobró se repartió entre los vecinos, que tocaron a unas tres mil pesetas cada uno). Gracias a la tercera corta (en 1962), se construyó la escue­la y se hizo frente a los gastos de la traída de aguas.Las ayudas oficiales, sólo se empezaron a percibir a partir de la década de los setenta, a finales, cuando ya para muchos pueblos era tarde, pues algunos habían perdido la mayor parte de su población, y otros como La Bustarga, se habían despoblado (sus tres únicos y últimos vecinos abando­naron el pueblo en 1978, cuando hacia muy poco que les había llevado la luz y la carretera) y espe­cialmente en la de los ochenta, cuando las pistas de acceso a San Pedro de Olleros, Moreda o Burbia, se asfaltan, y cuando por fin llega el alumbrado público y la corriente de luz alterna. Pero todo ello, a plazos y con atrasos. La ca­rretera de Burbia se comenzó en el 1976, pero no llegó hasta el misç­mo pueblo hasta 1985 (los 24 millones del presupuesto fueron financiados el 65% por la Diputación, el 30% por Fenosa y el 5% por el Ayuntamiento de Vega de Espinareda). Y en este mismo año los burbianos y los vecinos de Penoselo, por fin, pudieron disfrutar de la luz de corriente alterna (la corriente de la que se venían sirviendo desde 1958, apenas les daba un poco de luz unas horas por la noche y no les permitía utilizar ningún tipo de electrodomésticos).

A COVA DA BRAMUDA!!!

A COVA DA BRAMUDA

Cuntan que na terra dos maragatos, fai mutos centos de anos que tiña un rey mouro unha filla muy feita e noviña , e que levávala con él sempre de campamento en campamento, cuando taba guerreando no Bierzo.Facía esto porque quería casala cun príncipe, fillo do vello Califa de Damasco, pra que cuando morrera, facerse él o Gran Califa de todolos mouros. Téndo a princesa con él non había peligro de que se namorara de ningún outro. Un día de Abril dóulle o rey mouro de subir pola ribeira do Burbia pra conquistala terra dos astures que defendía pros cristianos o rey Pelayo e que lle dixeran que era rica en ouro. Así que foi conquistando a Somoza e os Ancares e collendo presos os máis rebeldes, entre os que había un vilarego que tiña fama de bon mozo e mellor guerreiro. Xa taban acampados no que ahora son As Liñares, e tiñan o vilarego atado con cadeas a un rebolo, pra que morrera de fame e de sede si non lles decía ónde taba a xente que escapara polo monte. Cuando xa non podía resistir máis, a noite véilo a filla do rey e préndase dél. Dalle auga a escondidas e tamén unha boa cazola chea de moras do monte . Pídelle o carceleiro as chaves e sóltalle as cadeas, e xuntos marchan a pe do ríu, ca intención de xuntarse cos outros que taban escondidos no pico do monte de Tardelo, pasada a Campa do Pradairo, esperando que marcharan os mouros pra volver as súas casas e os sous traballos diarios. Polo que fai a éla, como castigo de haberse xuntado co mozo infiel, tiña que matála, pero como, a fin e o cabo, era a súa filla, pernodóulle a vida. Mais ca axuda do mago que sempre levaba tamén con él, condénala a ser culebra por siempre e a vivir na COVA DA BRAMUDA, Deixándolle nun sitio secreto da cova todalas xoyas e tesouros que levaba, ca disculpa de que lle pesaban muto pras batallas e que xa volverían por eles. Despóis de vencer a o Pelayo. E é que ascasí tiña pena pola filla e consentíu que o mago lle fixera un novo encanto: e era que unha vez cada ano bisesto, no mes de Abril, podera saír e tar na entrada da cova todo un día. E o faría na forma dunha muller rubia e muy guapa, pero que vería solo por un ollo. E déixalle unhas tixoras pra que pudera cortarse o pelo e as uñas que seguiríanlle crecendo inda en forma do reptil. Asi taría como culebra (un día cada 4 anos como muller) hasta que un xabarín blanco a bicara no ollo cego o día que a vira na súa forma de muller.Entonces xa non volvería a forma de culebra .p> Polo que fai a él, dóullo o sou visir para que o degollara, mais éste era compasivo e conseguíu en secreto que o mago o convirtera en xabarín blanco dicíndolle que volvería a súa forma de home cuando vira unha moza cega dun ollo e pudera bicarllo.De non ser así seguiría por siempre como inmortal xabarín blanco. O mozo en cuanto se viu xabarín trotou fozando polos prados de Trabado cara o riu de Teixeira que baixaba por eilí cerca. Pasaron anos e na primaveira do primeiro bisesto, acertóu a pasar polo lado da cova un cazador camposo que iba poñela súa trapela nos montes do Crespo. Encóntrase con aquela muller rubia na entrada da coba e que dícelle.-Cazador, dóuche o que me pidas de todo o que teño na cova (e fáille ver os tesouros ) si me traes vivo un xabarín blanco. Bueno, pois a tardiña preséntase xa o camposo co xabarín blanco, atado polo pescozo e non conocendo o ouro e non sabendo pra que servirían as outras xoyas e alhaxas , pídelle as tixoras. Polo menos servirían pra cortá-la corda e deixarlle o xabarín blanco a ela. Ela non ten mais remedio que darlle as tixoras, pois tiña que cumplir a palabra dada. Mais de repente dándose conta que tería que ser por siempre culebra, poíse como unha furia, cuntándolle o camposo a histori. E desesperada, córrelo a cantazos e cuando xa o camposo pensaba que morría, chegóu o camin de Vilar, e vota a correr deixando a muller que, como xa non había sol, volve a facerse culebra e marcha pra cova, espantando o xabarín que pérdese outra vez polo monte arriba. En chegando a Vilar o camposo cunta todo o que lle pasara no día, e desde entonces cada cuatro anos, na primaveira, a xente de caza pasa polas cercanías da Bramuda por ver si dan co xabarín blanco e poder conseguir acertar co escondite dos tesouros da Cova da Moura da Bramuda.